happyband in wonderland

story of wonderland

เมื่อวานผมต้องเขียนเนื้อเพลงไปซ้อมกับวง happyband ที่ต้องมาเล่นในวันเปิดงาน

ระหว่างรถติดผมหยิบกระดาษในลิ้นชักออกมาเขียน

เรื่องราวต่างๆหลั่งไหลออกมา

เป็นเรื่องของชายคนหนึ่งซึ่งออกเดินทางตามหา wonderland เมื่อตอนอายุ17ปี

ผ่านไปหลายปีก็ยังไม่เจอ....

สุดท้ายเค้าก็มาเจอ wonderland ที่บ้านของตัวเอง

ความทรงจำ

พ่อของผมเริ่มที่จะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นช่วงใกล้ๆไม่ค่อยได้  คุยกันอยู่เดี๋ยวก็ลืมเรื่องที่คุย
พี่น้องของผมก็พยายามหาอะไรมาให้พ่อฝึกสมอง
ตอนแรกๆก็ให้พ่อคิดเลขกัน   พ่อก็รู้สึกเบื่อๆ  วันหนึ่งผมก็เลยลองให้พอเขียนรูปเล่นๆดู

รูปแรกเขียนบนโต๊ะกินข้าวที่บ้าน  พ่อถามว่าอยากให้เขียนรูปอะไร  ผมเลยให้พ่อลองเขียนต้นไม้ดู
แกจดๆจ้องๆอยู่ซักพัก....สุดท้ายได้รูปนี้มา
เมื่อผมได้เห็นรูปจึงคิดโปรเจคงาน Wonderland ขึ้นมา

wonderland

เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน      มีอยู่วันหนึ่งผมพลัดหลงกับพ่อไปยังดินแดนประหลาด      หลังจากนั้นที่ผมอยู่ในนั้น ผมไม่ได้พูดคุยกับพ่ออีกเลย      เมื่อผมกลับมาก็ยังไม่สามารถที่จะพูดคุยกับพ่อได้อย่างที่เคยเป็นเหมือนตอน ที่ผมยังเด็ก     ผมไม่ได้พยายามแก้ไขได้แต่ปล่อยให้ชีวิตมันดำเนินต่อไป

จนไม่นานมานี้พ่อของผมได้พลัดหายไปในดินแดนแห่งหนึ่ง  
 เมื่อพ่อของผมกลับมานั้น เขาเหมือนสูญเสียความทรงจำบางอย่างในชีวิตไป       
พ่อกับผมแทบที่จะไม่สามารถสื่อสารกันได้    จนกระทั่งวันหนึ่งผมหยิบเอากระตาษกับสีที่เจอในดินแดนที่ผมเคยพลัดหลงไป

จากนั้นผมก็ให้พ่อลองวาดเรื่องราวต่างๆออกมา    ในที่สุดพ่อกับผมก็กลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม

Wonderland

One day, over twenty years ago, my father and I became lost in a strange land. After that moment, I was not able to talk with my father again.

Even after I had returned, I still could not communicate with him like the days when I was a little child.

I didn’t try to solve the problem; rather I let go of it allowing life to pass by.

Until recently, my father had disappeared into another land. When he came back, it was as if he had lost all his lifetime memories. My father and I could hardly connect with one another.

Until one day, I took out a piece of paper and some paint that I had found in the strange land that I had been lost in. I then got my father to paint his stories. In the end, my father and I started to communicate with each other as before.