เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน มีอยู่วันหนึ่งผมพลัดหลงกับพ่อไปยังดินแดนประหลาด หลังจากนั้นที่ผมอยู่ในนั้น ผมไม่ได้พูดคุยกับพ่ออีกเลย เมื่อผมกลับมาก็ยังไม่สามารถที่จะพูดคุยกับพ่อได้อย่างที่เคยเป็นเหมือนตอน ที่ผมยังเด็ก ผมไม่ได้พยายามแก้ไขได้แต่ปล่อยให้ชีวิตมันดำเนินต่อไป
จนไม่นานมานี้พ่อของผมได้พลัดหายไปในดินแดนแห่งหนึ่ง
เมื่อพ่อของผมกลับมานั้น เขาเหมือนสูญเสียความทรงจำบางอย่างในชีวิตไป
พ่อกับผมแทบที่จะไม่สามารถสื่อสารกันได้ จนกระทั่งวันหนึ่งผมหยิบเอากระตาษกับสีที่เจอในดินแดนที่ผมเคยพลัดหลงไป
จากนั้นผมก็ให้พ่อลองวาดเรื่องราวต่างๆออกมา ในที่สุดพ่อกับผมก็กลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม
Wonderland
One day, over twenty years ago, my father and I became lost in a strange land. After that moment, I was not able to talk with my father again.
Even after I had returned, I still could not communicate with him like the days when I was a little child.
I didn’t try to solve the problem; rather I let go of it allowing life to pass by.
Until recently, my father had disappeared into another land. When he came back, it was as if he had lost all his lifetime memories. My father and I could hardly connect with one another.
Until one day, I took out a piece of paper and some paint that I had found in the strange land that I had been lost in. I then got my father to paint his stories. In the end, my father and I started to communicate with each other as before.
